Work from the 2014 Paros Translation Symposium: Chloe Koutsoumbeli

ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ

Προπάντων να φοράτε κόκκινο κραγιόν. Ιδίως την ώρα της εγκατάλειψης. Χρειαζόμαστε ένα στόμα για να καταβροχθίσει τις λεπτομέρειες. Τώρα που πια δεν λέει σ’ αγαπώ.

ΤΕΛΟΣ

Ποτέ δεν διάβασα σωστά την πινακίδα. Παγιδευόμουν στο έλος ή κατέρρεε η βακτηρία του ταυ βρισκόμουν σε ορφανοτροφείο φορούσα γκρι φουστάνι κι άσπρες κάλτσες έψαχνα μία κούκλα χωρίς χέρια στα κρεβάτια ενός απρόσωπου θαλάμου. Γενικά ήμουν άτυχη. Δεν έβρισκα το σωστό νούμερο ανθρώπου η πλέξη ήταν χαλαρή ή οι τεράστιες βελόνες μπήγονταν στο στέρνο. Ακόμα και οι αυταπάτες ήταν τρύπιες. Θαρρείς και ήμουν ξενιστής μίας αμφισβήτησης που κοιμόταν στο σκουρόχρωμο αυγό της έτοιμη να πολλαπλασιαστεί στην ντουλάπα του μυαλού μου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό πως οι πιο ευδιάκριτοι τίτλοι τέλους εμφανίζονται πάντα στην αρχή.

ΑΓΑΠΩ ΝΕΚΡΑ ΓΙΑΤΡΕ

Φορώ ένα σκονισμένο νυφικό με μακριά ουρά που σέρνεται στον δρόμο. Η αρρώστια καλπάζει κόκκινο άλογο μέσα στην καρδιά.

-Αγαπώ νεκρά γιατρέ.

-Εδώ είναι αποστακτήριο. Όχι κλινική. Με γυμνά πόδια πατάμε τον πόνο κι αυτός στάζει λέξεις . -Γδύνομαι συνέχεια μπροστά σε άντρες που φορούν ψηλό καπέλο και κουστούμι και την τελευταία στιγμή γλιστρούν απ’ την εικόνα.

-Κάντε τατουάζ τρυπήστε το ένα αυτί και πάψτε να εκτρέφετε νυφίτσες.

-Θα βοηθήσει; Θα γίνω φυσιολογική;

– Λέγομαι Τζόκερ. Διαβάζω παλιές συνταγές μαγειρικής παίζω αυλό ανακατεύω τα χαρτιά. Μα εσείς χρειάζεστε έναν ξυλουργό να λειάνει τις καμπύλες ή έναν ωτορινολαρυγγολόγο να πνίξει τα ουρλιαχτά.

Φυσιολογική; Φυσικά. Στον κόσμο των σκιών παίζετε επιδέξια τις μαριονέτες. Άλλωστε σας σφράγισαν μικρή. Με εκείνο το μισό πέταλο στον ώμο. Που σημαίνει πως τίποτε ποτέ δεν θάναι ολόκληρο. Εκτός από ένα μελανοδοχείο που αδειάζει.

Χλόη Κουτσουμπέλη

********************************************************************************************************************

NOTE: The translations below are works-in-progress

To Self

Above all, you must have on red lipstick. Especially at the hour of abandonment. We need a mouth for gobbling up the details. Now that no longer says I love you.

Translation / Μετάφραση: Vassiliki Rapti / Βασιλική Ράπτη Angelos Sakkis / Άγγελος Σακκής

Finish

I’ve never read the sign properly. I kept being mired at the fen or the eff-crutch kept collapsing I was in an orphanage wearing a gray dress and white socks I kept looking for an armless doll among the beds of a faceless ward. I was unlucky, that’s all. I couldn’t find someone of the right size the weave was loose or the huge needles were piercing the chest. Even illusions were all full of holes. You’d think I was the host of a dispute still dormant in its dark eggshell ready to reproduce inside the pantry of my mind. I never really understood that; how the most distinct finishing credits always keep cropping up at the start.

Translation / Μετάφραση: Vassiliki Rapti / Βασιλική Ράπτη Angelos Sakkis / Άγγελος Σακκής

My Love Is Loveless, Doctor

I wear a dusty bridal dress with a long train dragging on the ground. This sickness gallops a red horse inside the heart.

–My love is loveless doctor.

–Here is a distillery Not a clinic. We press the pain with naked feet and it drips words.

–I constantly get undressed In front of men who wear a suit And a high hat And the last moment Slip out of the picture.

–Get a tattoo Get an ear-pierced and stop raising weasels.

–Will that help? Will I become normal?

–My name is Joker. I consult old cooking recipes. I play the flute I shuffle cards. But you need a carpenter to smooth out the curves. Or an ear nose and throat specialist to muffle down the screams

–Normal? Naturally. In the world of shadows You play the puppets skillfully Besides, they stamped you on the shoulder When still little With that horse-shoe Which means that nothing Will ever be whole Except for an inkwell That is always getting empty.

Translation / Μετάφραση: Angelos Sakkis / Άγγελος Σακκής