Τρία ποιήματα

"Λευκό πανί"

Παράθυρο Αιωρείται Νυφικό Ιστίο Καθρέφτης Οθόνη Σάβανο!

"Πάνω στο καράβι που διασχίζει τη Λίμνη Χσίε"

Αργά στη δυτική όχθη της Λίμνης Χσίε ράβοντας ένα γιορτινό μεταξωτό πάπλωμα, όπου κλήματα, αγιοκλήματα και λωτοί προσμένουν τις όμορφες κοπέλες με το αχνιστό θυμίαμα και το απρόθυμο χαμόγελο σαν σοφοί να νικήσουν τη θλίψη τους για έναν κόσμο φτιαγμένο από σκόνη, φτιάχνοντας κόμπους, ανεβαίνουν --καθόλου σαν τον παλιό καλό καιρό- την Πύλη του πανάρχαιου εκείνου μυστηρίου όπου "η κάθε κορυφογραμμή νιώθει το άγγιγμα του Φωτός στο λιόγερμα".

"Μινώταυρος ο Έγκλειστος"

Τον εγκωμίαζε η Πασιφάη στον ύπνο της: "Δυνατός, με μάτια υγρά!"

Έπρεπε κάπως ο βρυχηθμός του Με κάποιο τέχνασμα να έπαυε. Να μη βγει το μίασμα παραέξω. Για τούτο και η θυσία της Αθηναϊκής νιότης αποφάνθηκε.

Ο Μινώταυρος ο έγκλειστος θρεφόταν θέριευε θέριζε ακαταπαύστως.